Det seiest at det med depresjon føl vekttap. Eg er ikkje i tvil om at dette stemmer for mange. Men ein uønska konsekvens av lykkepillar og ein passiv kvardag, kan også vere vektauke. Dette har eg sjølv fått oppleve. Eg er ikkje store jenta, berre litt over 160 høg, og hadde før ei trivselsvekt på rundt 63-64kg. Desse siste åra har dei sige på kilo etter kilo, tilsaman nærmare det seg sikkert 10 ekstra kilo. Uvelkomne kilo.
Eg ser i speilet og kjenner at den som ser tilbake er framand. Dobbelhake, bilringar, appelsinlår. Heilt begredeleg er det. Så kan andre seie seg fornøgde med «alders-tillegga» så mykje dei berre vil, eg skulle verkeleg ynskje eg slapp denne negative belastinga på toppen av alt. Pent plassert er ikkje kiloane heller, eg liknar mest på ei pære med hender og føter. Klesskapet er stort og velfylt, men det er jo ikkje mange plagg eg kan bruke lenger.
Om eg berre hadde hatt energi (og oppbevaringsplass) skulle eg tømt klesskapet for alle plagg som er for små, eller lite flatterande, så slapp eg minne meg sjølv på korleis det var å bruke dei før. Om eg berre hadde orka skulle eg slanka meg. Om eg berre hadde greid å ta meg på tak, skulle eg byrja mosjonere (eg torer ikkje eingong nemne ordet trene…), gått ein halvtimes tur kvar dag. Eg høyrer det skal vere bra for depresjonen også. I morgon, kanskje.
leve med depresjon 